Bilir de… ya gözlerim, en yaralı yerim benim.
Gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim.
Kararmaz mı bütün dünya, bir ömür?
Ya nasıl öğretiyim sendeki imkansızlığımı ellerime…
Bir an bile kavuşamayan ellerimiz, nasıl da yıkmakta bunca şeyi, ne tuhaf…
Oysa benim başım en çok senin göğsüne yakışırdı.
Başım ki tam omzuna yatmalıktı…
Ben artık bu yetim başla hiç bir hayale ağlayamam artık seni…
Sonra boynum.
Ki dalından düşen bir yaprak.
Mevsimsiz sürgün yedim, senden ayrı bir ömre doğarak.
İnsan yalnız kalbiyle sevmez ki, unutmaya ilk ordan başlasın…
Unutmak kör kuyu… Unutmak dipsiz karanlık…
Ah Nerden başlamalı unutmaya seni, bilmem ki…
Senden başladım unutmaya kendimi desem ki;
Ne aşk ne imkansızlık, ne ayrılık…
olmak istemiş de olamamış bir erik sancısı bizimkisi…
