Hepinize imrenerek bakıyorum, hepinize gıptayla
Nasıl devam edebiliyorsunuz yolunuza bunca hayal
kırıklığıyla?Ben mıh gibi çakıldığımı hissediyorum acının tam ortasına
Kıpırdayamıyorum…
Güçlü hissettiğim zamanlar oldu, kendime ve hüznüme
yenilmediğim…
O zaman sanki yürüyormuş gibi yapabildim kendi yolumdaSonra bir şey oldu hep, bir şey.
Bir rüzgar, bir şarkı, bir rüya… ama hep birdenbire…
Dağıldım.
Ve işte o zaman ben mıhın başına çekiçle bir kez daha vurdular
Saplandım.
Bana önce kendini sevmeyi öğrenmelisin diyorlar.
Nasıl yapabilirim ki bunu?Kendimden nefret ettiğim zamanlarım var benim. Çok!
İkiyüzlü, korkak ve yalancı olduğumu hissettiğim anlar.
Ben ne olduğumu biliyorum ve olduğum şeyden tiksiniyorum.
İnsan kendiyle ilgili yanıldığı zaman hayatta, güvenecek birilerini arıyor.
Ama ben sizi bu boktan ömrüme daima çare yapmış idim…
Yanıldım...
Biliyorum umutsuz vakayım ve her defasında daha da dibe
çakılıyorum
Başımı ezen çekiç değil, bunca kıymığın içine gömülmek
canımı yakan. Kıymıklar sürekli batıyor, sürekli acıtıyorlar…
Kırılgan olduğumu daha önce söylemiş miydim? fakat artık ne önemi var...
Yine de haksızlık bu!
Bu kadar dibe gömülmüşken huzur…
Sadece birazcık huzurdu gerekli olan.
Kanıyorum…
http://www.youtube.com/watch?v=AYi6aVSLpQE
