2 Aralık 2012 Pazar

rüya değildi bu, anı

yatakta can çekişiyordum. başımda doktor ve hemşireler, odanın dışında annem vardı. beni aletlere bağladılar, canımı yakan aletlere. konuşmak istesem de gücüm yetmiyor, sesim çıkmıyordu. birşeyler yaptılar hiç durmadan, aceleyle... bir canımın yandığını bir de kılımı dahi kıpırdatamayacak kadar güçsüz olduğumu hatırlıyorum. sanki şeffaf bir jelatinle kaplanmıştı vücudum. hareket edebilmek, nefes alabilmek ne mümkün... gidiyordum işte.

anneme dokundum. bunu nasıl başardım bilmiyorum ama kalkmış annemin yanına, kapının önüne gitmiş ve dokunmuştum ona. o ise hala yatakta ölmekte olan bana bakıyor, ağlıyordu. dokundum diyorum dokundum, teselli olmaya çalıştım. "o yataktaki ben miyim anne?" ... duymadı... yüzüme dahi bakmadı.

şunu anladım; ben ölümden korkuyorum. ödüm patlıyor. adaletsizce olduğunu düşünüyorum. madem ölüceksek hepimiz, yaşamak niye?

http://www.youtube.com/watch?v=ihF_aXi-Huk