bugün ne kitaplar, ne filmler ne de dostlar... bugün dibine kadar arabeskim abidin. bunalım diilim yok. ahmet kaya orhan gencebay ahmet kaya orhan gencebay... replay replay. kah orhan baba, kah iki gözüm ahmet veriyorlar elime böyle sırayla neşteri. ben onunla içimi deşiyorum. iyi böyle iyi...
efkar bunun adı. yahut ismail abi hüznü. naif bir bazı kederler. asla depresif değil. bunu hissedebilmek öte yandan, güzel... çok güzel. şu anımı zannediyorum hiçbir şeyle değişmem. çünkü bir muhasebe var. içsel bir muhasebe. dönüp bakıyorum şöyle bir. durup düşünüyorum. efkarıma sebep hissiyatımı. yok. kızamayacağım kadar uzak bir geçmiş kişiler, olaylar... yahut öyle silmişim ki. bugün hatırladığım yalnızca bana hissettirdikleri. ne acayip. iyi ki de yaşamışım. yaşanmış...
bu kendime not olsun abidinim. sana da naçizane bi tavsiye. hiçbir şey içinden çıkılamaz değil. aşılamaz değil. yaşarken herşey kocaman ve çok ürkütücü gelebilir. sakin olmak asla kolay değil öyle anlarda. sadece şunu düşün. birazdan uyanıcaksın. o yüzden ne kendini ajite et, ne başkasının ağzına sıç. sana yemin sana söz; birazdan uyanıcaksın...
abidin bu ayrı dağlıyor. züleyha'yı mı düşünüyorum yahut kayıplarla mı bağlantılandırıyorum bilmiyorum. ayrı ağzıma sıçıyor; http://www.youtube.com/watch?v=3jiWCWdb1sI
